Nakon najave agresije na Bosnu i Hercegovinu u jesen 1991.godine, na području Šehera i okolnih mjesta u jugoistočnom dijelu opštine Kalesija vođene su aktivnosti na organizovanju bošnjačkog stanovništva kroz institucije sistema (Teritorijalnu odbranu i rezervni sastav MUP-a), mada u otežanim uslovima zbog razmještanja jedinica tzv. JNA i rezervista u Osmacima još u oktobru 1991. godine. Tako je zbog složene bezbjednosne situacije i nesigurnosti bošnjačkog stanovništva na tom dijelu, rukovodstvo opštine Kalesije donijelo odluku o formiranju stanice rezervnog sastava milicije u Osmacima. U svom radu komandir stanice i rezervni policajci bošnjačke nacionalnosti susretali su se sa otvorenim oružanim prijetnjama od strane komandnog kadra i rezervista jedinice tzv. JNA stacionirane u Osmacima. Međutim, poslije otvorenih prijetnji i pritisaka od strane predstavnika jedinice JNA i rezervista lociranih u Osmacima, prelaska rezervnih policajaca srpske nacionalnosti u redove tzv. JNA i na kraju zbog njihovog oružanog upada u prostorije stanice, ova stanica rezervnog sastava milicije morala je biti dislocirana u Memiće.
Prelaskom Opštinskog štaba TO Kalesija na djelovanje u uslovima neposredne ratne opasnosti 8. aprila 1992. godine, mjesne jedinice iz Šehera i okolnih mjesta kao četa ulaze u sastav Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine. Zbog nemogućnosti pružanja otpora na području Šehera, sredinom aprila dolazi do izvlačenja dijela boraca ove čete sa ličnim naoružanjem preko Spreče.
Nakon izvlačenja iz okruženja jedan vod Šeherske čete kao interventna jedinica bio je u aprilu 1992. godine smješten u mektebu u Mahali, s ciljem zaštite stanovništva istočnih dijelova opštine. U to vrijeme dio boraca sa ovog područja u sastavu jedinica PL i TO ratuje na Kula Gradu i na području Sapne sa Mehdinom Hodžićem – Kapetanom Senadom.
Veći dio boraca Šeherske čete, prilikom reorganizacije jedinica Opštinskog štaba TO Kalesija, ušao je 28. maja 1992. godine u sastav novoformiranog 2. bataljona, i to u Vod Sarači-Šeher i Izviđačko-diverzantski vod ovog bataljona. U isto vrijeme borci iz drugih okupiranih jugoistočnih dijelova opštine (Mahala, Hajvazi, Capardi, Borogovo i dr) ušli su u sastav Četvrte čete 3. bataljona TO Kalesija.
Borci Šeherske čete i drugih jedinica iz okupiranog jugoistočnog dijela opštine nastavili su svoj ratni put u kalesijskim brigadama, Crnim vukovima, Crnim labudovima, Prvoj muslimanskoj podrinjskoj brigadi i drugim jedinicama Armije Republike Bosne i Hercegovine . Neki od njih bili su na komandnim dužnostima u kalesijskim i drugim jedinicama u kojima su ratovali.
Od boraca proisteklih iz Šeherske čete najviše ratno priznanje “Zlatni ljiljan“ dobili su: Suvad Spahić Keko i Hariz Vokić (oba posthumno kao pripadnici Crnih labudova – elitne jedinice Armije RBiH) i Midhat Jahić (zamjenik komandira IDČ Rambo).
Veliki broj boraca Šeherske čete i drugih jedinica iz okupiranog jugoistočnog dijela opštine dali su svoje živote u odbrani Republike BiH. Među njima su se svojim ratnim podvizima posebno istakli: Haso Ramić (poginuo na Visu), Hamdija Nukičić (poginuo kod Memića), Suvad Spahić (poginuo na Vozućoj), Hariz Vokić (poginuo na Vozućoj), Avdo Omerović zvani Avdica (poginuo u borbama za Pećinu kod Sapne), Nurija Karić (poginuo na Vozućoj), Enes Omerbegović (poginuo na Vukovini) i dr.
